شعر بودائی درباره سفر درست

ومن، همچون شاخه های بالای درخت که از کجی آزاد است؛

چونان کرگدن تنها سفر کردم

همه جا رها ، تنهای تنها ؛

در تلاش یافتن دورترین سرزمین ،

خطرهارا ؛ بی باک؛ به جان خریدار ؛

چونان کرگدن تنها سفر کردم .

برای من طاعون ، ورم ، درد هست ؛

و نیش ، هراس ، و بیماری !

با دیدن این هراس در زادهء کام ،

چونان کرگدن تنها سفر کردم .

گرما ، سرما ، گرسنگی ، عطش ،

تندباد ، سوزش خورشید ، صف خرمگسان ، ماران ؛

با چیرگی بر یکی وبر همه اینان ،

چونان کرگدن تنها سفر کردم .

چون ژنده پیل تناور ، بر گونه نیلوفر ،

که چون دلش هوای خلوتی در گوشه جنگل کند ،

از گله کناره می گیرد ،

چونان کرگدن تنها سفر کردم .

آز رفته ، ریا رفته ، نیاز رفته ، رشک رفته ،

هوس ها وپندارها همه بر باد ،

باچشمانی فروافکنده ، بی درنگ ،

با دلی که نه چرکین شود ، نه بسوزد،

نه خداوند رعیت ، نه غلام شهریار ،

بازی ، شادی و شعف های این جهانی ؛

بر همه اینها دست یازیده و روی از همه برتافته ،

زنده از زهر وجودها ،

چون شیر ،  بی باک از زوزه ها ،

شاه جانوران که فاتحانه می رود ،

رخت وتخت خویش بدور افکنده ،

چون باد ، نه دربند دام،

چون نیلوفر بی آلایش آب،

سخن "خویشاوند خورشید" را به جان شنیده ،

چون کرگدن تنها سفر کردم.